Po zakupieniu naboju wyciągnąłem ze strychu drukarkę, zainstalowałem kartridż, podłączyłem do komputera i zainstalowałem sterowniki. Tutaj jednak uwaga: potrzebny jest komputer posiadający złącze równoległe (u mnie HP Workstation xw6000, opisany tutaj) oraz system operacyjny ze sterownikami dla takiego zabytku, w moim przypadku Windows XP. Pierwsza próba wydrukowania strony testowej zakończyła się fiaskiem. Nabój był całkowicie zaschnięty i na papierze nie pozostał żaden ślad wydruku. Tyle, że ja właśnie na to liczyłem! Znacznie gorzej byłoby, gdyby miał wymieszane kolory, co w przypadku przeterminowanych kartridży jest równie częstym zjawiskiem.
Chciałbym tutaj jeszcze raz podkreślić: nie jest możliwe kupienie sprawnego naboju 13400HC czy 13619HC, choć zdarzają się oferty „nowych” produktów. „Nowy” w tym przypadku może oznaczać jedynie „nieużywany”, ale za to przechowywany co najmniej kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt lat. Taki kartridż po prostu nie może być sprawny.
Ja jednak dokonałem zakupu świadomie. Przez lata używania drukarek atramentowych doszedłem do dość dużej wprawy w samodzielnej regeneracji kartridży (nigdy nie kupowałem drukarki atramentowej z myślą o używaniu wyłącznie nowych, oryginalnych tuszy), w dodatku z dawnych czasów został mi specjalny klucz do zdejmowania „kapturka” naboju 13619HC (w celu odsłonięcia otworów do napełniania) oraz klips regeneracyjny do odciągania nadmiaru tuszu i udrażniania głowic. Miałem też dedykowany atrament do drukarek Lexmark, wprawdzie do nowszych modeli (pozostał mi po drukarce Z25, która „padła”), ale byłem pewny, że będzie pasował. Rzeczywiście: po kilkakrotnym przepłukaniu naboju ciepłą wodą w celu usunięcia złogów starego atramentu (tu właśnie przydaje się klips) i napełnieniu świeżym tuszem, strona testowa wydrukowała się poprawnie i wyglądała tak, jak zapamiętałem z dawnych czasów.
Dla kogoś samodzielnie napełniającego kartridże, Lexmark 1000 ma jeszcze inne zalety. Kartridże mają stosunkowo dużą pojemność, duże otwory dysz drukujących sprawiają, że nie są podatne na zasychanie i dobór atramentu nie jest krytyczny (czarne naboje 13400HC napełniałem kiedyś atramentem do wiecznych piór marki Pelikan, i też działały), no i najważniejsze: absolutnie żadnych zabezpieczeń przed ponownym napełnianiem. Żadnych chipów, liczników, blokad i innych takich. Dzisiaj to brzmi jak bajka, prawda?
No dobrze. Mamy jednak koniec roku 2020, komputerów z portem równoległym i systemem Windows XP prawie nikt już nie używa, czy można więc wydrukować coś na takiej drukarce, mając do dyspozycji, dajmy na to, laptopa z najnowszą kompilacją Windows 10 (na którym piszę te słowa)? Otóż można, pod warunkiem że mamy inny komputer zdolny obsłużyć drukarkę i skonfigurowaną sieć komputerową. Na serwerze drukarki (tak to nazwijmy) trzeba skonfigurować i udostępnić w sieci wirtualną drukarkę postscriptową (jak to zrobić opisałem tutaj), a na komputerze z Windows 10 połączyć się z nią używając sterownika drukarki obsługującej PostScript, o czym tutaj. Mała uwaga: w stworzonym dwa lata temu opisie zaproponowałem użycie sterownika „HP Color LaserJet CP4005 PS Class Driver”. Kiedy niedawno spróbowałem powtórzyć procedurę na laptopie z najnowszą (w chwili gdy piszę te słowa) kompilacją Windows 10 wersja 2004 okazało się, że tego sterownika… nie ma, bo Microsoft usunął go z serwisu Windows Update! Proponuję zatem sterownik „HP Color LaserJet 2800 Series PS”, a tak nawiasem mówiąc to wkurza mnie, że używam czegoś a za dwa lata tego nie mam, bo ktoś w Microsofcie stwierdził, że mi niepotrzebne!
